25 yıldan fazla bir süredir müzik alanında üretim yapan ‘alternatif rock’ grubu Muse, geçen hafta şarkılarına ve duruşuna yakışan bir tavır sergiledi: boykotçu gençleri ‘vatan haini’ olarak niteleyen organizatörle ilişkisini kesti, konserini bir yıl sonraya erteledi.

Muse’u ilk dinlediğimde (2000lerin ortaları), sadece üç kişilik bir grubun bu kadar güçlü bir ses üretebilmesine şaşırdığımı anımsıyorum.

Saçma tabii, Beatles dört kişiydi, Queen dört kişiydi, dörtle olabilen üçle de olamaz mıydı?!

Ama 3 ile 4 arasındaki tek fark 1 değilmiş gibi geliyordu bana, bu yüzden Absolution (2003) albümünü -özellikle açılış şarkısı Apocalypse Please’i (Kıyamet Lütfen)- dinlerken karşılaştığım senfonik derinlik ve zenginliği sadece üç genç adama borçlu olduğumuz gerçeği karşısında çarpılıyordum.

Sonradan, özellikle İstanbul’un trafik kaosunda sıkça dinlediğim Muse hakkında görüşlerim giderek otururken, vokalist Matthew Bellamy’nin o derin şarkı sözlerini çarpıcı bir isyan duygusuyla, haykırırcasına söylemesinin de bunda etkisi olduğunu fark ettim.

∗∗∗

Muse dendiğinde ilk akla gelen şarkılardan Uprising’in (Ayaklanma, 2009) sözlerine bakalım: “Ayağa kalkın ve gücü geri alın / Şişman kedilerin kalp krizi geçirmesinin vaktidir şimdi / Zamanlarının sona yaklaştığını biliyorsunuz / Birleşip bayrağımızın yükselişini izlemeliyiz (haydi gelin) / Bizi zorlamayacaklar / Bizi........

© Birgün