Ankara ayazında zifiri karanlık bir sabahtı. Kara bulutlar kente çöktüğü için değil, iktidarın canı istediği için sabahın dokuzunda gece karanlığını yaşıyordu ülke. Araçların kırmızı fren lambalarının parladığı yoğun trafikte Çukurambar’daki beyaz gökdelen ışıldıyordu. Üzerinde kocaman ‘Cumhurbaşkanlığı İletişim Başkanlığı’ yazıyordu. Binadaki 25 katın pencerelerinde ışıklar yanarken algı canavarı homurdanarak uyanıyordu.

Yarım saat sonra beyaz gökdelende siren sesi yankılandı, kırmızı ışıklar parlayıp sönüyordu. İşe yeni başlayan birkaç çömez koltuklarında hopladı. Diğer personel hemen her gün çalan sirene alışmıştı, çömezlerle alay ettiler. Bu sırada 25 katı dolaşan şeffaf borulardan bir kapsül hızla iniyordu. Alt katlardaki trollerin tekbirleri, ulumaları, küfür kıyamet haykırışları, zincir sesleri üst katlara kadar geliyordu. Herkes biliyordu; kapsülün içinde ismi yazılı vatandaşın işi bitmişti.

Kapsül, Hedef Şahıslar Bürosu’nda durdu. Badem bıyıklı Büro Amiri, 120 kiloydu ve zar zor sığdığı koltuktan çıkması biraz zaman aldı. Ağır adımlarla, boruya doğru yürürken siren sesi, binadaki bin kişiyi canından bezdirmişti. Tombul elleriyle silindir kapsülü alınca alarm sustu.........

© Birgün