Zor bir yazı olacak diyorum kendi kendime, bir haftadır bunu tekrarlayıp duruyorum. Buradaki ‘zor’ kelimesi adlandıramadığım pek çok şeyin yerini tutuyor. Öfke, acı, çaresizlik ve isyan…

1993’ün 2 Temmuz günü sekiz saat canlı yayında insanların yakılarak öldürülmeleri izlendi bu ülkede. O Temmuz günü 14 yaşımda bir çocukken, kara dumanların kavurduğu insanları düşünüp kalbimin ne kadar sancıdığını ömrümün sonuna kadar unutamam. Daha sonraki günler televizyonda izlediğim yakılan otele bakıp, “Allah’ım bu senin ateşin, içeriye gönder” “Yak lan, yak!”, “Bez getir, daha çabuk yanar” diyenlerin seslerini de…

İnsan denen bu kadar kötü olur mu? Olurmuş.

Sorumluların ödüllendirilmesine de ilk kez tanık olmuştum. Örneğin, dönemin Belediye Başkanı Temel Karamollaoğlu’nun Refah Partisi’nden milletvekili seçilmesi…

O Karamollaoğlu’nun: “Müslüman kardeşlerim gazanız mübarek olsun. Pir Sultan Abdal heykeli buradan gidecek. Şenlikler iptal edilecek. Sivas’a bu nedenle gelmiş olanlar buraya terk edecek” sözü ile insanları yakan o grup cuma namazından çıkanlarla daha da büyümüş, onlar da şevkle katliama katılmışlardı.

1993 Ekim ayında 124 sanık ile başlayan yargılamadan geriye dört hükümlü kaldı. Dördü hariç hepsi aramızda. O kalan dört insanlık suçu hükümlüsü de iki sene sonra tahliye edilecek. Geçtiğimiz Şubat ayında 17 sanık sessiz sedasız tahliye edildi. Ne ailelerin, ne avukatlarının haberi oldu. Sivas’ın yerel gazetelerinden olan Büyük Sivas gazetesinin 26 Şubat 2025 tarihli nüshasındaki “Madımak Mahkûmları 32 yıl sonra tahliye oldu” başlıklı haberden öğrendiler. Ne yazık ki, mevcut infaz süreci davaya katılanların ve........

© Birgün