İnsan döngüsel bir varlıktır. Şeylerin etrafında, şeyler de onun etrafında döner. Hayatını döngüler yönetir. Her şey dönmektedir, dünya, gezegenler, mevsimler. İnsan adeta bir dönme dolapta yolculuk etmektedir; döngüsel zamanın içine yerleşmiştir. Hiçbir şey yerinde sabit kalmaz, zamanı geldiğinde yerini bir diğerlerine terk eder. Kötü günlerin ardından mutlaka güzel günler gelir ya da tam tersi. Çok gülerse ağlayacağına, ağlıyorsa çok yakında güleceğine inanır. Zaman, lunaparktaki oyuncaklar gibi sürekli dönmelidir, yoksa canı sıkılır. “Bu sıcak, ardından bir fırtına getirecek, öyle olacağına, yüzyıllar ve yüzyıllardan beri insanların kutsal kabul ettikleri her şey üzerine yemin ederim” (Gombrowics, Kosmos, Can). Fakat zaman çok uzun zamandan beri dönmüyor ve beklenen fırtına da bir türlü gelmiyordu. Ve durgun bir su birikintisinin başına gelenler onun da başına geldi, zaman çürümeye başlamıştı. Önce bedenleri birbirine bağlayan bağlar çürüyüp dağıldı. Ardından da bedenler, çürüyüp parçalarına ayrılmaya başladı. Bir zamanlar kovalent ve iyonik bağlarla birbirine bağlanmış bütünlükler şimdi hızla inorganik bileşenlerine ayrılıyordu. Havada kesif bir metan gazı kokusu var, dayanılacak gibi değil. Fakat insan bir süre sonra kendi kokusuna da alışır. Çürümenin kokusu hiçbir kokuya benzemez, bu iğrenç kokuyu ancak dışarıdan gelen biri fark edebilir.

∗∗∗

Hiçbir şey kımıldamıyordu,........

© Birgün