Çok şükür, zalimden yana hiç sıkıntı çekmedik. Sistem, zalim ve mazlum üretmek üzere tasarlanmış. Bir zamanların mazlumları, kariyer basamaklarında hızla yükseldikçe şimdiki zamanın zalimlerine dönüşebiliyor. Zalimlerin biri gidiyor, diğerleri geliyor. Fakat ne zaman zalimlerden şikâyet etseler mazlumların insandan değil de hayvanlardan söz ettiklerini fark etmişsinizdir. Ne zaman insan insana zulmetse zulmedenlere yakıştıracağımız adlandırmaları her nedense hayvanlar âleminden seçiyoruz: “Bunlar,/ Engerek ve çıyanlardır,/ Bunlar,/ Aşımıza, ekmeğimize/ Göz koyanlardır,/ Tanı bunları,/ Tanı da büyü.” (Ahmet Arif). Şair hakikatin efendisiydi. Bizler hakikatin peşindeydik, elbette şairin sözünü dinleyecektik. Zalimler insan kılığında olabilirlerdi, fakat hakikatin efendilerinden görünüşlerin aldatıcı olduğunu öğrenmiştik. Her zalimin içinde mutlaka bir hayvan vardı, dolayısıyla insanı değil de engereği ve çıyanı zalim olarak belledik. Bir insanın bir başka insana zulmedeceğini asla kabullenemedik, bunu yapan insan olamazdı. Biz bize benzeyenleri seviyorduk ya da istemediğimiz özellikleri ötekilere yükledikçe bizleştik. “Biz”in ötekisi doğadır; insana yakıştıramadığımız tüm özellikleri doğaya yükledik; biz insandık, onlar hayvandı. Birinci doğa çok gerilerde kalmıştı, biz artık ikinci doğanın içindeydik ve kültürel evrimin ürünleriydik. Formları evrimsel gelişmişliklerine göre yargılamaya devam........

© Birgün