Perşembe günü İstanbul sokaklarını dolduran binlerce insan, yol kenarlarında şaşkınlıkla izleyen, kimi gözleriyle kimi de sözleriyle destekleyen, işinde gücünde ya da işsizliğinde gidip gelen vatandaşların arasından, Fırtınalı Denizin Kaptanı’nın ardından yürürken, o sokaklar da epeydir duymadığı sloganlarla çınladı. Kadın erkek her yaştan ama çoğunluğu ben yaşta insanların haykırdığı sloganlarla!

Kalabalığın çoğunun “Sedat Abi”siydi kaptan. O beni Samsun’da lise öğrencisiyken Doğan olarak tanımıştı, ben henüz onu Sedat Göçmen olarak tanımadan. Ardından konuşanların çoğunun seslendiği gibi benim de “Abim”di.

Ona vedaya giderken, göğsümün üzerinde bir ağırlık, içimde tarifsiz bir acı vardı. Ambulans içinde ağlamaklı gözler ve “Ölseydim de duymasaydım” diyeceğiniz bir sesle hastaneye götürülmemek için yalvaran çocuğun acısı. Giderken duysaydı, mutlaka Sedat Abi’nin de ağır bir yük olarak omuzlayacağı ambulanstaki çocukların acısı!

Geçen haftanın haberiydi. 8, 6 ve 2 yaşındaki çocuklarını bir yoksul gecekonduda bırakıp, lokmalarını kazanmak için gitmişti anneleri. Antalya’daki iki katlı gecekondularında yangın çıktı. Duman........

© Birgün