21 yılı geride bıraktık. Henüz çok başındayız ömrümüzün. Birinci yılımızda da delikanlıydık, 20’li yaşlarımızın başlangıcında olduğu gibi, ve kanımızın deliliği cesaretse eğer, 100. yaşımızda da değişmeyecek bu. Payımıza ne kadar baskı, şiddet, yasak, ceza, gözaltı, tutuklama düşse de.

Timur’la Murat’ın gözaltına alınmasından az sonra oğlum aradı Almanya’dan; “Baba, Timur Abi’yi almışlar!” diye, heyecanlı. “Evet” dedim. “Seni almıyorlar mı?” sorusu geldi ardından ama sesin tınısında endişeden başka bir şey var. “Niye ki” dedim, “Utanıyor musun?” “Eh, biraz dedi!”

Nasıl korkunç bir memleket oldu burası? Anneler ve babalar bir gösteriye katılan çocukları tekme tokat, suyla gazla, yerlerde sürüklenerek gözaltına alınır mı diye endişeli. Hiç olmayacak nedenlerle onca insan gözaltına alınıp tutuklanırken de, çocukları da kendi ebeveynlerinin başına bir şey gelmemiş olmasından biraz mahcup!

Bu tablo bir koyu karanlık göstergesi!

O karanlığı dağıtıp bir yerlerden ışık girmesi için memlekete, en fazla gereksinim........

© Birgün