Ben adada büyüdüm. İstanbul’da, Marmara’da bir adada. Yani İstanbul’un köylüsüyüm. Bize elektrik zor gelir, kesilir; su zaten haftada birkaç kere tankerle gelir. Evler soğuk, her yerden deniz esiyor, güzel de esiyor. Karşımızda büyüyen bir şehir, İstanbul var.

İşte böyle bir ortamda büyüdüm, günler saatleri kovaladı bazen sadece ilginçlik olsun diye, bazı zamanlar da aylar ayları kovaladı, karşımızdaki şehir irileşti, etlendi iyice büyüdü, griye büründü. Siz de yaşadığınız yerlerde böyle şeylere tanık olmuşsunuzdur zaten.

Adada yaşarken haliyle denizle çok fazla muhatap olmak zorundasınız. Hiçbir şekilde yüzmediğinizi, balık tutmadığınızı ya da suya çimmediğinizi bile düşünsek, er ya da geç bir vapura binmiş oluyorsunuz. Artık o vapurda, o gün hava nasılsa, denizin ve vapurun insafına kalmış oluyorsunuz. Sallanmayan bilemez, şimdi doğruya doğru. Vapur içindeki bardakların, tabakların kırıldığı yıllar vardı. O yıllarda herkes adalardan İstanbul’a geliyordu.

Laflar dolaştı. Adada olmanın en güzel şeylerinden biri de sürekli denizle iç içe olabilmek. Yaz olsun, kış olsun suya alışık oluyor ada insanı.

∗∗∗

Bazen........

© Birgün