Kâzım gideli yirmi yıl oldu, doğup büyüdüğü, sevdiği Karadeniz yaylalarından daha yukarda, Bulutların Üzerinde şimdi, kardeş gülüşüyle. Şarkıları gibi gülüyor. Bir fotoğrafa rastladım, kucağında kardeşi Niyazi Koyuncu, daha bebek, Kâzım yine kardeş gülüşlü.

Türküler kardeşse gülüşler de kardeştir. Seni sevenlerin gülüşleri de. Biri de Halil’di, kardeşim. Gülüşü solmayanlardan. “Hâlâ Koynumda Resmin” şiiri, Ahmet Telli’nin, nasıl belleğimizdeyse, gülüşü de öyle gözümüzün önünde, sözcüklerin arasında, havada; uzansam, pamuktan bulut gibi tutup seveceğim yakınlıkta.

Dünyayı bırakıp gitmek, dünyayı öfkeye boğup gitmek, yangına bırakıp gitmek, kibir kokutup gitmek, bir de Kâzım Koyuncu gibi, onu çok seven kara gözlü kardeşim Halil gibi gülüşünü bırakıp gitmek. Paylaşılan da bu olsa gerek. Ne yazık ki dünyanın yorduğu, dünyanın yorduğu insan, öfkesinden kolayca kalkamıyor, gülümsemenin bulutuyla dolaşacağına, öfkenin dumanıyla dolup taşıyor.

Öfkelenmeden de şarkılarını söyleyenler, gülümsemesiyle daha çok sevilenler, sözünü daha derinden, yürekten iletenler var, Kâzım bize hem........

© Birgün