Cumhuriyet, 100 şu kadar yıldır var, iyi ki var. Olmasa n’olurduk? Bu tartışmaya girmeyeceğim. Bu bir kutlama, bir armağan yazısıdır, o nedenle “gereksiz tarama”lardan kaçınıp çenemi de boşa yormayacağım!

Cumhuriyetçiyiz, evet. Arkadaş Z. Özger’in gönülçelen şiiri “Merhaba Canım”da, “şarabı helvayla içmeyi severim / hiç namaz kılmadım şimdiye kadar / annemi ve allahı da çok severim / annem de allahı çok sever / biz bütün aile zaten biraz / allahı da kedileri de çok severiz” dediğine benzer biçimde, cumhuriyeti çok severiz, hatalarını, eksiklerini, yanlışlarını da görmezden gelmeyiz, sevmek biraz da öyle değil midir, “hatamla sev beni” şarkısını da söyleriz; halkçı, devrimci, demokratik, özgürlükçü, demek ki sosyalist bir cumhuriyet kurmak için de çabalarız. Niye? Daha çok sevmek için, daha çok insan sevinsin diye, cumhuriyet bize emanet diye. Cumhuriyet en değerli emanetimiz.

Cumhuriyete hepimizin yaşı tutuyor, ama nerdeyse cumhuriyetle yaşıt gençlerimiz var bir de. Babam gitti ama öğretmeni Köy Enstitülü Mehmet Uslu Hoca cumhuriyet gibi ayakta, eşi Gülsüm teyze de öyle. Cumhuriyet gençliği başka oluyor. Onlardan biri de, Orta Asya Türkçesinde “sonradan” anlamına gelen “kayın”pederim Mesrur Bey’di, devridaim olsun, hoş adamdı, beni de çok kollayıp gözetmiştir, “şair adam, dokunmayın, uğraşmayın!” diye, anmadan geçemem. Muş’ta çok çocuklu bir........

© Birgün