Sevgili Doğan Tılıç’a,

Devrimci Yoldaşıma

***

“Bana bir varmış de

Bir varmış bir yokmuş deme

İçime dokunuyor”

Can Baba gibi düşünüyorum ben de, Doğan,

Fikri’mizce diyeyim bir de,

“Bir zamanlar” demek güzelse de,

“mapusane türküleri” gibi “hüzünlüyse de biraz”

bizim gençler, ikisi odtü’den, hatırlarsın,

“Bekle Beni” demişlerdi, çalıp söylemişlerdi,

Telli’nin kaleminden, Eftal’in ezgisinden,

sesinden Tolga’nın, Çağdaş Türkü, ey gençliği sesimizin!

Sana deme dediğimi benim dediğime bakma,

sen “bir zamanlar” deme yine de,

“bir zamanlar ankara’da” hiç deme,

dersek sanki hiç olmamış,

bir daha hiç olmayacakmış gibi,

içime dokunuyor benim de

Ankara, Yenişehir’de Bir Öğle Vakti orada öylece

donup kalmış gibi, Ölmeye Yatmak’tan

başka yol kalmamış gibi...Yok

öyle değil!

Derlenip dürülmesin Ankara,

derlenip dürülmesin genç ömrümüz,

Enver Gökçe’nin şiirindeyiz

“Fakültenin Önü”ndeyiz daha

Mahir daha, Hüseyin daha, Ulaş daha

Kurtuluş’un ilerisi Cebeci

Mülkiye’nin önünde yeşil yeşil cemseler, polisler,

öfkemiz kırmızı da sesimiz mavi bizim,

arkadaşlığa gelmişiz arkadaşlarımıza

arkadaş arkadaşa kavuşur bir gün dağ dağa,

benim bir gözüm caddede

bir gözüm Ünsal Hocanın penceresinde

kıralım şu kuşatmayı da ben kaçayım

Ünsal Oskay’ın odasına, ey bonkör hoca

bol Adorno, bol Benjamin, bol cigara...

Bana “bir zamanlar” filan deme sakın,

onu bizden sonra söylesinler,

Romalılar gibi, ‘yaşadı’ desinler,

hele ‘devrim için savaştı’ derlerse bir de,

öbür tarafı filan boşver, devrimiz, devrimimiz

daim olur, sen Niksar’da evinizde hür

küçük serçe, ben Eskişehir’de Göçmenevleri’nde

yeniden de yeni çocuk oluruz yine!

Niye “bir zamanlar” diyelim her şey bitmiş gibi,

diriyken inancımız, çarparken yüreğimiz, büyürken umudumuz,

bana “bir zamanlar odtü’de” demesin kimse

ne yaptıysak ne idiysek ne içinsek........

© Birgün