Misal; kirasını ödeyebildiğim, başımı sokabileceğim bir evim var. Pazara, markete gidip korkmadan çantamı, filemi dolduruyorum. Ekmek, süt, yumurta, un, şeker, yağ, pirinç gibi temel gıda maddelerini kolaylıkla satın alabiliyorum, düzenli olarak et, balık tüketebiliyorum. Arkadaşlarımla buluşabiliyor, çay kahve içip sosyalleşebiliyorum. Sinemaya, tiyatroya gidebiliyor, spor yapabiliyorum. İhtiyacım olduğunda hızlıca hekime ulaşabiliyor ve kolayca sağlık hizmetlerinden yararlanabiliyorum. Bu yıl sağlığıma iyi geleceğini düşündüğüm için kaplıcaya gitmeye karar verdim. Emekliyim. Tek başıma yaşıyorum. Maaşımla geçinebiliyorum. Kimseye muhtaç değilim. Kendime yetemediğim bir durumda ise yıllarca çalışıp emek verdiğim devletin yanımda olacağına güveniyorum. Ama ben yine de bütün bunlardan vazgeçerek Ankara Ulus’ta, günlüğü 200 ila 400 lira arasında değişen; kimi odalarında tuvalet ve banyo olmayan bir otel odasında yaşamaya karar verdim. Neden mi? Çünkü canım öyle istedi. Size böyle bir hikâye anlatmış olsaydım inanmamakla kalmaz akıl sağlığımın yerinde olup olmadığınızı sorgulardınız, değil mi? Kimse böyle bir hayatı tercih etmez.

***

Mine Şenocaklı, geçen hafta Oksijen Gazetesi’nde, çok önemli bir habere imza attı. Ankara Ulus’taki ucuz otelleri gezdi. Odalarında kalan emeklilerle konuştu. Çoğunun aldığı maaş, en düşük emekli aylığı olan 16 bin 881 TL. Bu yılın ocak ayında en düşük emekli maaşı 14 bin 469 TL’ydi. Temmuz 2025 zammıyla beraber 16 bin 881 TL’ye yükseltildi. Ocak 2026 itibarıyla 19 bin liranın biraz üzerine........

© Birgün