Geçtiğimiz hafta ataması yapılmayan bir öğretmenle tanıştım. Ataması yapılmadığı için özel bir okulda çalışıyordu. İki çocuğu vardı, biri okulöncesi çağındaydı. Diğer çocuğu ise bu yıl liseye yeni başlamıştı. Okulöncesi ülkemizde zorunlu ve parasız değildi ve kreş, okulöncesi ücretler çok pahalıydı. Lise çağındaki çocuğu ise okullaşma politikası, sınav ve yerleştirme sisteminden kaynaklı Anadolu lisesine yerleşememişti. Tek seçeneği kontenjanı boş kalan liselerden meslek veya imam hatip lisesine gitmekti ya da örgün eğitim dışına çıkacaktı.

Çaresizliğin sonucu iki çocuğunu da maaşı karşılığında çalıştığı özel okula kaydettirmek olmuş.

Maaşı yalnızca çocukların eğitim giderlerini karşılıyordu. Ulaşım, yemek dahil değildi. Üçü birlikte okula gidip geliyor, yemeği de kişisel olanaklarla çözmeye çalışıyorlardı. Çünkü okulun yemek ve ulaşım ücretleri de çok pahalıydı. Eşinin maaşı ile de evin tüm giderlerini karşılamaya çalışıyorlardı.

Geçtiğimiz günlerde Milli Eğitim Bakanı Yusuf Tekin, katıldığı bir programda “Çocuğunuzu özel okula göndermek zorunluluk falan değil; tercih” dedi. Hakikat ise bir öğretmenin yaşadıkları binlerce velinin, öğrencinin hikâyesi.

Özel okulları zorunlu hale getirme politikasını 23 yılda adım adım ördüler. Eğitimi satılığa çıkarma adımları okul öncesinden itibaren her kademede o denli kapsamlı ki bu yazıya yalnızca liseleri sığdırabileceğim…

Devlet okullarına ayrılmayan bütçe, kaynaklar teşvik........

© Birgün