Özel mülkiyetin doğuşuna dair ünlü anlatıda, bir adam tarihteki ilk çitleme eyleminde bir toprak parçasının etrafını çevirir ve “burası benimdir” der. O adamın sureti, o adamlar, şirketler, şimdi rezerv alan yasası ile “burası benimdir” diyerek çitlemeyi sürdürüyor.

Bir buçuk yıl sonra 6 Şubat depremi sonrası manzara hâlâ korkunç: On binlerce ölü, kayıplar, evlerine, eğitime, sağlığa ulaşamayan yüzbinlerce insan, asbestten zehirlenmiş tarım alanları, kıyılar, zeytinlikler, ormanlar…

Hatırlıyor muyuz peki o günleri, o günlerde hissettiklerimizi? Yıkıntılar altında kalan haykıran sesleri, kayıpları, hala çadırlarda, konteynerlerde yaşamaya devam edenleri, satılığa çıkarılan kan bağışlarını, çadırları, deprem bölgesinin yalnız bırakılmışlığının aslında hepimizin yalnızlığı olduğunu…

Erdoğan TİSK’in, patronların düzenlediği forumda “Sermaye düşmanlığı yapmadık.” dedi. Doğru, onlar hep sermaye dostuydu. Ne istedilerse verdiler. Hatay, deprem bölgesi, ranta, sermayeye peşkeş çekilmenin provası, laboratuvarıydı. Bu testin sonuçları ülke sathına, özellikle de İstanbul’a yayılmaya çalışılıyor.

Bu yasaya giden süreç nasıl yaşandı hatırlayalım.

∗∗∗

• Günü geldiğinde tuttuğumuz defterleri açacağız" tehdidi eşliğinde 7 Şubat’ta OHAL ilan edildi. Birkaç gün sonra Cengiz, Kalyon vb. memleketi şantiyeye dönüştüren rejimin sadık partnerleri sahaya sürüldü.

• Bir hafta sonra Kalyon İnşaat’ın öncülüğünde kurulan Türkiye Tasarım Vakfı’nın çatısı altında mimarlık büroları Hatay’ın yeniden........

© Birgün