İlk sahneye çıktığımda 6 yaşındaydım. Aslında buna sahneye çıkmak yerine sahneden indirilmek desem daha doğru olur. Zira ağabeyim Gökhan’ı kıskanarak “ben de şiir okuyacağım” diye tutturmam Diyarbakır Şehit Namık Tümer İlkokulu’ndaki ilk sahne gösterimin alkışsız bir şekilde sonlanmasına neden olmuştu.

Zar zor ezberlediğim bir şiiri okumak için sahneye çıkmış sahnenin bir ucundan diğerine birkaç tur attıktan sonra bilinmeyen bir el beni perdenin arkasından içeri çekmişti. Oysa ben bir asker çocuğu olarak “başla” komutunu bekliyordum. Yani ilk anlaşılamamam o yıllarda başlar. Şaka bir yana sahnede insan her yerde olduğundan çok daha yalnızdır. Yine yıllar önce bir dinleyicimiz “Sahne tanımadığınız insanlarla kıyameti paylaşmaktır” gibi bir cümle kurmuştu. Burada tanımadığımız insanlarla seyircileri kastetmişti büyük olasılıkla. Sahneye çıkan sanatçının seyirciyle bir iletişim kurması şarttır. Bu bazen -müziğini icra etmenin dışında- konuşarak, bazen dans ederek, bazen de sessiz kalarak gerçekleşir. Bu tamamen sahnedeki insanın inisiyatifine kalmıştır. Konseri izlemeye gelen........

© Birgün