Pek çok olumsuzlukla çevriliyiz. Meclis'te linç, sokak hayvanlarına ölüm, yanan ormanlar, ne olacağı belirsiz ekonomi... İşin kötü tarafı, bizi bütün bu olumsuzluklardan, zihnin işkencelerine karşı ayakta tutacak toplumsallık da zayıfladı, zayıflatıldı. Şimdi herkes daha çok tek başına hissediyor kendini, yalnız da değil, tek başına...Tek başına olanların bir araya gelip oluşturduğu geçici gruplar var artık. Yalnızlık, yakın olma ihtiyacını, özlemi işaret eder daha çok; tek başınalık ise kendi kendine yetinmeyi, kabullenmeyi... Tek başınalık, yalnızlığa göre kapalı, izole bir durum. Kapitalizm, bir şekilde bireyleri izole etmeyi başarmış gibi görünüyor. Ama başaramadığı şey, sosyallik ortadan kalkınca yas nasıl tutulacak, ölüm korkusunu ölümsüzlük yanılsamalarıyla insan daha ne kadar inkâr ederek baş edebilecek?

İnsanlığın sosyalleşmenin yollarını yeniden arayıp bulması gerekiyor. Önceki çağlarda ölüm korkusu bu denli baskın bir sorun değildi, çünkü gündelik hayatı kuşatan pek çok ritüel vardı, herkes kendisini bir büyük hikâyeyi oluşturan küçük hikâyelerin kahramanları olarak yaşıyordu. Eskiden ölüm, sıradan, beklenebilir ve tanıdık bir şeydi. Ölüler........

© Birgün