6 Şubat depremlerinin üzerinden iki yıl geçti. Antakya’da bir kadın uzatılan mikrofona enkazdan kurtarıldığını söyleyip ekliyor “keşke kurtarılmasaydım”. Başka bir kadın Malatya’da konteynerde süren yaşantısı sorulduğunda “ölenler kurtuldu” diyor. Bu durum ülkeyi yönetenlere dert olmuyor, icraatlarını “asrın ihyası” olarak tarif ediyor. Sözle, yazıyla anlatılabilecek bir durum değil. Hayatta kalabilmek, insanca yaşayabilmek başka bir mücadeleyi gerektiriyor.

BirGün Pazar gazetesi iktidar ve muhalefetin politikalarını, ülkenin içine düştüğü karanlıktan çıkış için yapılabilecekleri tartışmaya açıyor. Çok güzel, bundan sonrasına dair yol gösteren tartışmalara ihtiyacımız var. Çok uzatmadan, şu tespiti yapalım: Mevcut siyasal iktidar Cumhuriyet tarihinin gördüğü en sermaye yanlısı, emek düşmanı politikaları hayata geçirebilmiştir. Sınıfsal dayanakları nedeniyle daha fazlasını yapmak durumundadır. Bunları farklı ideolojik ve politik argümanlarla, kontrolündeki yaygın propaganda aygıtlarıyla ve yaşamın tümünü kuşatarak yapıyor. Yoksulluğun bu kadar derinleştiği, insanların beslenemediği, barınamadığı, gelir adaletsizliğinin alabildiğine arttığı, işsizliğin sıradanlaştığı, yoksuldan alıp zengine veren bu bölüşüm düzeninin devamı sertlik politikalarıyla mümkündür. İktidar demokratik, adil, kurumların doğru biçimde işlediği bir yönetimle bunları yapamayacağını biliyor. Kayyım atamaları, belediye başkanlarının ve parti başkanlarının hapsedilmesi, teğmenlerin atılması, ülkenin en temel meselelerinin perde arkasında pazarlıklarla yürütülmesi, Gezi’nin suç sayılıp soruşturma-tutuklama-mahkûmiyet dalgalarına dönüşmesi hep bu düzenin devam edebilmesi içindir.

Siyasal iktidarın önemli bir gücü gündemi belirleyebilmesi ve muhalefetin siyaset yapma alanını sınırlandırabilmesi. En güncel örneği ana muhalefet partisini cumhurbaşkanı adayı belirleme üzerinden tartışılır hale getirmesi. Bu tartışmalar önemli, ancak buralara hapsolmayan, ezberlerin dışına çıkan bir........

© Birgün