-Seninle konuşmamız gerek.

-Biliyorum ama şu anda işim var.

-Ne işin var?

-Hı?

-Ne işin var? Lütfen bırakır mısın şu telefonu.

-Yaa öff, ne? Söyle hadi, derdin ne?

-Her an telefona bakıyorsun.

-Daha şimdi aldım elime yahu, ne var bunda?

-Daha şimdi almışmış… Bütün gün seni izliyorum. Bağımlı gibisin, hatta gibi değil, düpedüz bağımlısın. Telefonu elinden bırakıp otuz saniye sağa sola bakıyorsun ve sonra sanki saatlerdir bakmamışsın gibi, tekrar eline alıyorsun.

-Bir sürü mesaj geliyor.

-Gelmesinler. Gelen de beklesin… Yeter artık, sabrım taştı. Benimle ne zaman ilgileneceksin?

-Hayatım seni ne kadar sevdiğimi biliyorsun.

-Hayır sen telefonunu ve mesajlarını ve oyunlarını seviyorsun. Beni değil… Aylardır yüzüme bakmıyorsun, beni görmezden geliyorsun, bana dokunmuyorsun bile.

-Hoppala…

-Hoppala tabi… Konuşman bile değişti. Benden uzaklaştıkça uzun cümleler kurma yeteneğin kayboldu. Yirmi yaşındaki halin senin bu halini görse, suratına tükürürdü. Bir esrarkeşten, bir alkolikten farkın yok. Nasıl bu kadar sığlaştın anlamıyorum.

-Sığlaşmadım, aksine her zamankinden daha yoğunum.

-Yoğunmuş. Neye yoğunsun? Sabahtan akşama köpekbalığı, otomobil yarışı ve saçma sapan komedi videoları izliyorsun

-Video değil onların adı…

-Hikaye.. Evet biliyorum, utanç verici biçimde bu videolara “Hikaye” adını vermişler. Baş parmağınla itebildiğin, ortasına basınca beğendiğin bir........

© Birgün