Artık gözlerimiz görmüyor. Görse de bakmıyor. Kulaklarımız duymuyor, duysa da anlamıyor. Vicdanlarımız ise uzun süredir sessiz, hissiz, cansız… Gazze yanarken, çocuklar parçalanırken, anneler bir mezar taşına sarılmak için sıra beklerken dünya derin bir uykuya dalmış gibi. Ne acı ki bu uyku, vicdanlarımızın ölü uykusudur.

Bir çocuğun ağlaması, dünyanın en evrensel çığlığıdır. Ama Gazze’de o çığlıklar bile yankı bulamıyor artık. Sanki dünyanın tüm sesleri, o sınırda duruyor, geri dönüyor. Çünkü bu çağ, görmediğini söyleyen, duymadığını iddia eden ve hissetmediğini itiraf etmeye dahi tenezzül etmeyen bir çağ. Bu çağ, teknolojiyle uçarken insanlığı unutanların çağı oldu. Kalabalıklar içinde yalnızlaşan, bilgi çağında gerçeğe yabancılaşan bir insanlık…

Televizyonlar ekran başında savaş görüntüleri sunarken araya giren reklamlar bize ne kadar........

© Bingöl Sürmanşet