Nehre sırtını dönmüş kent Buenos Aires’te, pencereleri birbirine bakan iki yalnızın tüm şehirde aşkı aradığı bir hikâye.

Orijinal adıyla Medianeras, Türkçesiyle Yan Pencere, Buenos Aires doğumlu Gustavo Taretto’nun yönetmenliğini yaptığı ilk uzun metrajlı filmi.

Metropolün çarpık estetiği ve insanın en gerçek olduğu "yalnız" hâlini izleyiciye aynı anda sunan film, şehir ve insan benzerliğine yanıt aratıyor. İlk yarıda, şehrin betondan oluşan kirli ve soğuk, insanın ise kendiyle yalnız kaldığı en aciz tarafını gösteren film, ikinci yarısında aynı betondan çıkan yeşilliğin hayata başkaldırısının umudunu gösteriyor. Filmde yan duvarlar ya da pencereler, binaların atıl, çirkin, düzensiz ve çoğu zaman reklam panosu olarak kullanılan devasa yüzeyleri olarak tanımlanıyor. Bizi bölen, geçen zamanı, kirli havayı ve çarpıklığı gösteren, halının altına süpürdüğümüz kirleri yansıtan devasa yüzeyler.

Filmde, yan duvarları birbirine bakan evlerde oturacak kadar yakın olmalarına rağmen yolları bir türlü kesişemeyen iki karakterin sıradan yaşamını izliyoruz. Karakterlerden ilki Martin, evden çalışan bir web tasarımcısı. Gününün çoğunu internette geçirmesine neden olan agorafobisi, kendi tanımıyla "şehir korkusu" olan biri. Sanal olmayan tek iletişimi, eski sevgilisinin bıraktığı köpeğiyle olan konuşması. Diğer ana karakter ise Mariana. İçinde yaşanamayan maketlerden başka bir bina yapmamış bir mimar. Vitrin tasarlayan Mariana, vitrinleri ne içeride ne de dışarıda olan, kaybolmuş yerler olarak tanımlıyor. Hareketsiz, soğuk ve cansız mankenleri ise kendine benzetiyor. Uzun ilişkilerinin ardından yalnızlıkta tekrar bir araya gelen iki insan, Martin ve Mariana. Gerçek yalnızlığın en kötü yanı, birinin sizi önemsememesi ve merak etmemesi, bu boşluğu bazen nesnelerle, bazen de yanlış........

© Bianet