Bağımlı kurban kompleksi, işte tam da bu noktada devreye giriyor. Kendini başkalarına adama arzusu, öyle derinlere işliyor ki, zamanla gerçek benliğin yerini alıyor. Fedakarlık, bir kimlik haline geliyor. “Ben, başkaları için varım,” diyorsunuz. Peki ya siz? Kendiniz için ne kadar var olduğunuzu hiç düşündünüz mü?

Bağımlı kurbanlar, özverilerini bir onur nişanı gibi taşırlar. Her fedakârlık, bir rozet gibi göğüslerine takılır. “Bakın, ne kadar çok verdim,” derler sessizce. Ama bu verme eylemi, aslında bir alma arzusunun maskesidir. Takdir, sevgi, onay… Bunlar, bağımlı kurbanların açlıkla beklediği ödüllerdir. Ancak bu ödüller, geçici bir tatmin sunar. Çünkü gerçekte, kişi kendi benliğini beslemeyi unutmuştur.

İlginç olan, bu davranışın genellikle kutsal bir görev gibi sunulmasıdır. Dini ya da kültürel inançlar, bağımlı kurbanların........

© Başkent'te Karar