Önceki iki makalemde olumsuzlardan bahsetmiştim. Bu defa içsel bir düşünüşe de sevk etmek için manevi bir yönde “sonsuzluk” ve “hiçlik” kavramlarının sanat eserlerindeki temsilini yazdım. Yani sanatçılar hangi duygu ve düşüncelerle sonsuzluğu ve hiçliği birlikte veya ayrı ayrı eserlerle yansıtmışlardır? Önce sonsuzluğun ve hiçliğin ne olduğunun cevabını aramak gerekir. Sonsuzluk tek başına tanımlanmaktan çok başka kavramlarla birlikte değerlendirilmiştir. Bu minvalde, felsefi, metafiziksel, bilgibilimsel, mantıksal, matematiksel, uzay, zaman, ahlaki, tanrısal, ruhsal, dini, tasavvufi, sanatsal ve estetik gibi açılardan farklı sonsuzluk ve hiçlik değerlendirmeleri mevcuttur. Sanatçılar da saydıklarım da dahil olmak üzere kendi sonsuzluk ve hiçlik anlayışlarını eserlerine yansıtmışlardır. Bu makalemde eser örnekleri etrafında sonsuzluk ve hiçliği irdeledim, sizler de bu eserler ve düşünsel olarak sonsuzluğu ve hiçliği değerlendirebilirsiniz.

Maurits Cornelis Escher’in, resimlerinde sonsuzluğu ifade ettiğine dair görüşler olmakla birlikte, yine de resimlerini ilk defa görenler acaba bu hissi algılayabilecekler midir? Bu yüzden sanat eserlerindeki estetiğin, anlamın göreliliği gibi, sonsuzluk ve hiçlik de görelidir. Escher’in “Relativity” (Görelilik) ve “Infinite Staircase” (Sonsuz Merdiven), Yayoi Kusama’nın “Infinity Mirrors” (Sonsuzluk Aynaları), Vincent van Gogh'un “The Starry Night” (Yıldızlı Gece), Hiroshi Sugimoto’nun “Seascapes” (Deniz Manzaraları) eserleri görsel sanat........

© Aydınlık