Savaş gemilerinde dikey fırlatma sistemi (VLS) dendiğinde, Tomahawk gibi gemiden karaya, SM-3 gibi gemiden uzaya, ESSM gibi gemiden havaya atılan füzeler ile VL-ASROC gibi gemiden denizaltıya atılan torpido taşıyıcı roketlere varıncaya kadar çok sayıda uzun menzilli silahın ateşlenebildiği sistemler akla gelir. Bir savaş gemisinin veya denizaltının gerçek ateş gücünü anlamak için önce dikey fırlatma sisteminin olup olmadığına, varsa kaç modülü olduğuna, hangi füzeleri/roketleri atabildiğine ve menzillerine bakılır. “Gerçekçi güç çarpanı”nın denizler olduğunu iyi bilen emperyalizm, Asya denizlerindeki devletlerin sahip oldukları ve olacakları dikey fırlatma sistemlerini yakından takip ederek yükselen Asya ile rekabet eder. Bahsettiğim rekabetçi emperyalist devlet, NATO donanmalarının uzun menzilli silah kullanım yeteneğini ifade eden dikey fırlatma modül sayıları ile niteliklerinde belirleyici tutum sergileyen, ama sadece NATO’da değil, tüm dünyada liderliği elinde tutmaya çalışan ABD’den başkası değildir. 30 yıl sürecek kaçınılmaz bir evrimi gerçekleştirmek zorunda kalan yaşlı ABD Donanması, dikey fırlatma sistemlerinin niceliği konusunda da kritik bir dönemin eşiğindedir. Açıklayayım…

Günümüz ABD Donanması’nın en becerikli su üstü savaş gemileri Arleigh Burke sınıfı destroyerlerdir. Fakat, her birinde 96 dikey füze fırlatma modülü bulunan Arleigh Burke sınıfı destroyerler, ABD Donanması’nın en fazla dikey fırlatma modülü taşıyan su üstü savaş gemileri değildir. Her birinde 122 dikey fırlatma modülü bulunan yaşlı Ticonderago sınıfı kruvazörleri, ABD’nin en fazla karaya atılan Tomahawk seyir füzesi ile uzaya atılan SM-3 füzesi taşıyabilen su üstü savaş gemileridir. Diğer taraftan, göz kamaştırıcı ateş güçlerine rağmen, günümüzdeki sayısı 12 olan Ticonderago sınıfı kruvazörlerin tamamının birden 2029 yılından önce hizmet dışına ayrılacağı, ABD Donanması tarafından ilan edilmiştir. Ticonderago sınıfı kruvazörlerin hizmet dışına........

© Aydınlık