Övünmek gibi olmasın ama yaşım 83. Uzaktan yakından tanıdıklarım “Nasılsın?” diye sorduğunda “Modelime göre iyiyim!” yanıtını veriyorum. Birkaç defa ev değiştirdik. Satışa aracılık yapanlar aradığımız evin özelliklerini sorduğunda, “Hastaneye yakın olsun.” demeye başlamıştık. Kendimize ait olan ev; emekli olduğum Ege Üniversitesinin hastanesine iki durak mesafede olduğundan rahatız, yürüyerek bile gidebiliyorum. Son iki yılda, kırk yılı aşan hizmet süresinde olduğundan daha fazla başvuru yaptık bu hastaneye.

Geçenlerde hastanede işim vardı. Hastanenin loş koridorlarında yürürken yanımdan geçmiş olan genç bir hanım, geriye dönüp omzuma dokundu. Adımı söyleyip kimliğimi doğrulattıktan sonra o da kendi adını söyledi. Duyu organlarım eskisi kadar verimli çalışmadığından olsa gerek söyleneni pek anlamadım. Kontrol için geldiğimi söyledim, onun hastaneye geliş sebebi daha ciddi imiş. Siroz olan kocasına karaciğer nakli yapılacağını söyledi. Ayak üstü kendisine umut vermeye çalıştım.

Ben onu eski öğrencilerimden biri sanmıştım, hangi dönemde mezun olduğunu sordum. “Aaa, Cengiz amca sen beni tanıyamadın, ben Kemalpaşa’nın filanca köyünden...” deyince hatırladım, bir yakınımıza istemeye gittiğimiz köy bekçisinin kızını. Koşullar uygun düşmedi, iki genç de başkalarıyla evlendiler. Telefonumu verdim, “Yapabileceğim bir şey var mı?” diye sordum. Kocasını, kendi ciğerinden parça vermeye zorla razı ettiğini söyleyip, kadavradan organ nakli için sırada olduğunu söyledi. Sıranın ne zaman geleceğini öğrenmemi........

© Aydınlık