Geçen hafta perşembe günü Alanya’da Kadınlar Voleybol Birinci Ligi Final Grubu mücadelesi başlayacaktı. Çarşamba gece yarısı 03.00’te İzmir’den Alanya’ya finalleri izlemek için yola çıktım. Karşıyaka, Göztepe, İlbank ve İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin tek devreli lig usulü mücadelesi sonrası ilk iki takım Sultanlar Ligi’ne çıkmaya hak kazanacaktı.

Bir Karşıyakalı olarak, yıllardır 1. Lig Yükselme Maçlarına giderim. 2007’de Sultanlar Ligi’ni 3. bitiren Karşıyaka, sonraki yıllarda bu derecesinden yavaş yavaş uzaklaştı, Sultanlar Ligi’ni 2008’de 5., 2009’da 7., 2010’da 10. bitirdi. Nihayet, 2011’de Sultanlar Ligi 11.si olarak 1982’den beri aralıksız yer aldığı bu ligden düştü. O yıldan beri; Karşıyaka, Kadınlar 1. Ligi’nde Şampiyonluk mücadelesi veriyor. Son 14 yıl içinde 5 kez final oynayan Karşıyaka; 2019-20 sezonunda da liderken pandemi nedeniyle lig iptal edildi. Alanya’ya 2. kez bu amaçla yola çıktım. 2013’te Sultanlar Ligi’nde oynamamasına rağmen; Karşıyaka, Türkiye Kupası’nda dörtlü finale kalıp büyük başarı elde etmişti. 2013’te bu kadro; Alanya’ya kesin şampiyonluk hedefi ile gitmişti. İlk maçında Salihli Belediye’yi yendi. Son 2 maçında ise önce Çanakkale Belediye’ye sonra Halkbank’a 3-2 kaybetti. 5 puanlı 3 takım, galibiyet sayılarına göre sıralandılar. Set averajında Halkbank’ı geçse de, o yıl değişen statü nedeniyle, Karşıyaka 2013’te 2012’de olduğu gibi final grubunu 3. olarak bitirmiş ve çıkan 2 takım arasında yer alamamıştı.

Denizli’ye gelmeden önce otobandaki son dinlenme tesisine aracımı şarj etmek için yaklaştığımda 04.30 civarlarında akaryakıt istasyonda duran bir otobüsün yanına ambulansların gelip gittiğini gördüm. Otobüste biri kalp krizi mi geçirmişti? Yoksa, bir kaza mı olmuştu? İstasyona girerken yerde kocaman taşları ve kan izlerini de gördüm. Ne kalp krizi, ne trafik kazası; akaryakıt istasyonunda meydan muharebesi olmuştu. Şarj istasyonu, akaryakıt istasyonunun tam da ortasındaydı. Şarj cihazının 300 metre ilerisinde 2 otobüs duruyordu, 300 metre gerisinde bir otobüs daha duruyordu. Tüm yolcular dışarıdaydı. Yüzlerce jandarma eri, istasyona gelmişti. İlk gün, Karşıyaka ile Göztepe oynayacaktı. Korktuğumun başına geldiğini düşündüm. İzmir’in en fazla taraftarı bulunan ezeli rakip iki kulübün taraftarını aynı gün aynı maç için aynı güzergahta yola çıkarmanın sonu ne yazık ki kavga olabilirdi. Bir tarafıma dikkatlice baktım, taraftarların üzerinde sarı-kırmızı formalar vardı. Demek, öbür taraf Karşıyakalıydı. Öbür tarafa baktım; elinde koca döner bıçağını, yüzlerce jandarmanın arasında karşı otobüse sallayan gencin........

© Aydınlık