Birine söz verirken acele etme. Çünkü namustur.

Hz. Ali

Çocuk hayata evde sözler vererek, alarak başlıyor. Okullarda ant içerek büyüyor. Öğrenci andıyla, örnek Türk yurttaşı olma sözü veriyor.

Hayata atılıyor, söz vermeler devam ediyor. Hem de ne söz vermeler

- ...mazsam namussuzum

- ...mezsem şerefsizim

Ama verilen sözlerin çoğu yerine getirmiyor.

- Neden verdiğin sözü tutmuyorsun?

- Yalandan kim ölmüş?

- Öğrenilirse?

- Kim bilecek?

Toplum, en baştakilerden en alttakilere dek verdiği sözü tutmayanlarla dolu. En minik öğrenciden koca koca milletvekillerine, cumhurbaşkanlarına dek yeminler ediyorlar, antlar içiyorlar. Ne kadarı tutuluyor?

Günlük yaşamımızdaki en basit olaylara bakalım.

- Falan gün, filan saatte, feşmekanda buluşalım.

Gidiyorsunuz gelen yok, giden yok.

Telefon ediyorsunuz, yanıt yok, not bırakıyorsunuz dönen yok.

Zaman geçiyor, sonunda ulaşıyorsunuz.

- Ne oldu buluşacaktık.

- Kızım evlenecekti de onun işleriyle uğraşırken unutmuşum.

Oysa adamın kızı bile yokmuş.

Ya da, “aaa öyle mi sözleşmiştik?” diyor, şaşkın. Ağzından çıkanı kulağı duymamış.

Ya da duymamış numarası yapıyor.

Ya da ağzıyla değil başka yeriyle konuşmuş.

Taa İsveç’te bile öğrenmişler durumumuzu, “Saat 12.00’de buluşalım” dediniz mi, “İsveç saatiyle mi yoksa Türk saatiyle mi?” diye soruyor.

İsveçli en fazla on beş dakika bekler. Ona güzel de bir isim takmışlar, “akademik çeyrek”. On beş dakikayı geçti mi, beklemez ve artık onun gözünde güvenilmez insansınızdır.

Yarım asırdan fazla zaman yaşadığım İsveç’te SÖZ, yazılı SÖZLEŞME kadar geçerlidir.

Bizde akşama kadar gelmeyen adam bir sürü bahane uydurur; inanmadığınızı görünce de, “bana inanmıyor musun, bana güvenmiyor musun, yalansa şeytan çarpsın, yalansa ekmek kuran çarpsın” der.

Memlekette........

© Aydınlık