Toplumda, Van Gogh’a öykünerek söylersek “patates yiyen” yoksul yığınlar çoğaldıkça diziler, üst sınıf zengin sofralarına çeviriyor kameralarını. Avam, yukarının tutarsız gönül maceralarını, tüm o şatafat içinde yaşadığı mutsuzluğu seyre dalıyor; adeta bunlarla avunuyor. Sınıf atlama çabası dahi derin bir hareketsizlik duygusuyla “izlemeyle yetinme” eylemine dönüşmüş durumda.

Mazrufa Değil Zarfa Bak!

Bir zamanlar egemenin, erkin, tepenin tahakkümünü konu alan sinema, uzunca bir süredir bu tarihsel uğraşın yanına sokulmuyor. Hedefte gariban olan var. Bir zamanlar Chaplin’in, Kemal Sunal’ın gözlerinden dünyaya bakanlar, artık toplumsal yaşamdan tamamen soyutlanmış “küçük adam”ın anlamsız eylemlerine gülüp geçiyor. Dünün figüranları başat unsur artık ve yedinci sanat, 100 küsur yıl sonra içinden çıktığı sınıfa sırt çevirmiş durumda. Sayıca az etki olarak fazla bir topluluk eliyle formüle edilen “sanat” veya “festival” sinemasında da her şey planlandığı gibi ilerliyor. Günümüzün “hakikati arayan” (!) yönetmenlerinin üretimleri bu diyarı değil de zembille indikleri........

© Antalya Körfez