Yaz gelince Antalya’dan kaçıyorum. Serin hava bol gıda güzel. Bir süre sonra durum değişiyor. “Yaylanın çimenine” türküsü de yetmiyor. Sadece okumak, yazmakla da zaman geçmiyor. Zaman zaman sıkılıp insan yüzü arıyorum. Biraz dedikodu, biraz da bitkiler, ağaçlar, hayvanlar derken söz bitiyor. Bana on beş km ötede, Gölhisar ilçesinde benim gibi sıkılanlar, yıllardır parkta toplanıp söyleşi yapıyorlar. Geçen yıllarda birkaç kez katılmıştım. Bu yıl her Perşembe onlara katılmaya, söyleşilerine ortak olmaya başladım. Katılanların çoğu eğitimci. İlk dikkatimi çeken; ezberlerini henüz bozamamış olanların varlığıydı. Kendini güncellemek ne kadar da önemliymiş. Eski davulu çalanlar, önyargıların tutsaklığına gömülenler, hatta yeni söyleşilere katlanamayıp öfkelenenler oldu. Bu ak saçlı gençlere bakınca, ilk gençliğimi anımsadım. Her şeyin en iyisini, en doğrusunu bildiğim günleri. Elbette zamanla........

© Antalya Körfez