Bazı yaralar sessizdir. Ne bir çığlıkla duyururlar kendilerini, ne de gözyaşıyla görünür olurlar. Çocuklukta yaşanan duygusal ihmal de işte böyle bir yaradır. Görünmezdir, sessizdir ama izleri ömür boyu taşınır. Fiziksel şiddet kadar belirgin değildir belki, ama çoğu zaman ondan çok daha derin, çok daha karmaşık etkiler bırakır insanda. Çünkü ihmal, çocuğun ihtiyaç duyduğu bir şeyin hiç olmamasıdır. Hiç sarılınmamak, hiç dinlenmemek, hiç fark edilmemek…
Bir çocuk için duygusal bağ, sadece sevgi göstermekten ibaret değildir. Bir çocuğun gözünün içine bakmak, ne hissettiğini anlamaya çalışmak, ona “ben buradayım ve seni görüyorum” demektir. Duygusal ihmal ise tam tersidir: Oradadır ama görünmezdir. Yandadır ama duyulmazdır. Bu çocuklar........

© Anayurt