Bir haber başlığı; “Aydın’da narenciye dalında kaldı”.

Habere tıklıyorum; sapasağlam gövdesiyle yemyeşil yaprakları arasında canlı kanlı meyveleriyle poz vermiş gürül gürül ağaçların görselleriyle bakışıyorum. Hikayeyse aynı… Üretici maliyetlerini karşılamıyor diye meyve veren ağaçlarını toplamıyor yine. Aracılar, tefeciden hallice halciler ve gıda sektörü sermayedarları ceplerini bir bir doldururken; üretici ve çiftçilerin emeği, döktükleri soğumamış ter değer görmüyor, para etmiyor bu düzenin adeta değnekçisi olmuş bazılarına göre. Böylelikle Akdeniz havzasındaki bütün bereketi ve canlılığıyla, özgün coğrafyasıyla en büyük gücünü tarımdan alabilecek bir ülkenin, yani Türkiye’nin tarım ve tarımsal üretiminin inatla ve ısrarla altı oyuluyor.

Kararlı plan ve programlarla çözülecek bu problem yüzünden her yıl dalından, toprağından sofralara girmeyi bekleyen tonlarca sebze-meyve atıl duruma düşüyor. Sonra çıkıp kalkınma ve iktisadi temelli raporlarda nümerik göstergeler, nicel verilerle memleketteki ve dünyadaki hakikati rakamlara indirgeyen açlığın vardığı yüksek seviyelerden, yetersiz........

© Anayurt