Bir ülkenin kalkınma masallarında en çok kim unutulur? Elbette ülkeyi sırtında taşıyan emekçiler, işçiler, canıyla başıyla çalışanlar... Fakat etraflıca düşününce, yaklaşan 1 Mayıs hepimizde bir kez daha bize memlekette emeğin kıymetinin sadece sözde kaldığını hatırlatıyor. Türkiye’de işçi ve çalışanlar için durum birkaç yıl öncesine göre değil, onlarca yıl öncesine göre bile yine ilerleme göstermiyor. 2025 yılının Türkiye’sinde alın teri hâlâ ucuz, emek hâlâ değersiz…

Bugün Türkiye’de çalışmak, üretmek ve katma değer yaratmak değil, aynı zamanda yokluk ve yoksunluklar içinde, sakalın bıyığa denk gelmediği koşullarda bir yaşam savaşı vermek adeta. Mevcut asgari ücretle çalışan ve ülke nüfusunun yarısını teşkil her bir vatandaşımız bir ay boyunca sadece kirasını ödeyip temel ihtiyaçlarını karşılamaya çalışıyor. Oysa, enflasyon ve güvenilmez piyasa şartlarında gelirler günden güne erirken, fiyatlar yükseliyor; mutfaklar boşalıyor, faturalar kabarıyor. Dolayısıyla emeklerin karşılığı, herkesi her geçen gün eksile eksile daha da bodurlaşan, düşük profilli bir yaşam “standardına” mahkûm ediyor. Çalışmanın ödülü şimdilerde, yoksulluk sınırının........

© Anayurt