Oysa botanik bilimi bize daha farklı, daha acımasız bir gerçeği öğretir: En güçlü ağaçlar bile en sinsi düşmanlar tarafından, her zaman içeriden fethedilir.

Bu yıkımın en kusursuz örneklerinden biri, "öz odun çürüklüğü" olarak bilinen hastalıktır. Ağacın merkezinde bulunan, ona asıl yapısal direncini veren cansız ve sert katmana öz odun denir. Bu katman, ağacın bel kemiğidir. Parazit mantarlar, ağacın kabuğundaki en küçük bir yarayı, bir çatlağı veya zayıf bir anı kollar. O kapıdan içeri sızdıklarında ise hedefleri, ağacın yaşayan ve besin taşıyan dış katmanları değil, doğrudan o sağlam ve savunmasız çekirdeğidir.

İçeri giren mantar, miselyum adını verdiğimiz, ipliksi ve görünmez ağlarını dokumaya başlar. Bu ağ, ağacın damarlarında sessizce ilerler, öz odunu yavaş yavaş parçalar, onu süngerimsi ve dayanıksız bir posaya dönüştürür. Tüm bunlar olurken, ağacın dış kabuğu hala sağlam, yaprakları hala yeşil olabilir. Dışarıdan bakan biri için her şey yolundadır. Ancak ağaç, farkında olmadan, içten içe oyulmuş, taşıdığı gücü sömürülmüş bir kabuktan ibaret........

© Analiz