Son yıllarda, gençlerin yüzlerinde eskisi kadar gülümseme göremiyoruz. Bu durum, bir zamanlar geleceğe umutla bakan bizler için daha da çarpıcı bir hâle geliyor. Antalya Lisesi’nde öğrenciyken, sanat tarihi dersimizdeki hocamız Gülten’in bizlere kattığı en değerli şeylerden biri de yaşadığımız kentin ve geçmişimizin içinde saklı umutları görmemizdi. O zamanlar, tarihe olan ilgim, belki de sadece ona olan hayranlığım yüzündendi. Kaleiçi’ni karış karış gezdirirdi, Antalya Müzesi’ni ilk kez onunla keşfetmiştik. Phaselis Antik Kenti’nde ise tarihle derin bir bağ kurduk. O geziler, anılarımda hep canlı kalacak.

Gülten Hocamla geçen ay uzun bir telefon görüşmesi yaptık. Müzenin yıkılacağı haberinden çok etkilenmişti. Telefonda, "ölmeden yapılacak işler" diye bir liste hazırladığını söyledi. Listedeki yerlerden biri de Kenya’ydı. Gitmiş, görmüş.“Orada insanların yüzü gülüyordu” dedi. “Eskiden bizim de yüzümüz gülerdi. Bu sözleri duyunca, birkaç yıl önce Konyaaltı sahilinde yaşadığım bir anı geldi aklıma. Önümde, 20’li yaşlarda bir........

© Akdeniz Gerçek