Bir İnsanlık Dramı Olarak "Kazık Yemek"

“Seven kazık yer, kazık atan sevilir.” Bu kadim ve acımasız söz, yalnızca kırgın bir gönlün çığlığı değil, modern insanın en temel varoluşsal çatışmalarından birinin, insan olma iradesi ile dünyanın dayattığı “oyun kuralları” arasındaki mücadelenin özetidir.

Peki, bu durum neden böyledir?

Neden samimiyet, güven ve iyilik, çoğu zaman bir zafiyet belirtisi olarak kodlanırken, manipülasyon ve bencillik birer başarı hikayesine dönüşür?

Bu, insan doğasına dair karanlık bir gerçeklik mi, yoksa içinde debelendiğimiz sosyal bir yanılsama mı?

Bu cümlenin trajedisi, sadece romantik ilişkilerle sınırlı olmamasıdır. Onu bir ayna gibi iş hayatımıza, dostluklarımıza ve hatta toplumsal düzene tuttuğumuzda aynı çarpık yansımayı görürüz.

İşyeri ortamını düşünün!

Emek veren, işini en iyi şekilde yapmaya çalışan, ekibinin menfaati için fedakârlıkta bulunan çalışan, çoğu zaman "sessiz sedasız" kategorisine alınır.

Oysa projenin başarısını üstlenen, laf kalabalığıyla kendini öne çıkaran, hatta bazen başkalarının emeğine göz diken kişi, "vizyon sahibi" ve "başarılı" olarak yüceltilir.

Burada "kazık yiyen", dürüst emeğin ta kendisidir. "Kazık atan" ise, işleyen sistemin ödüllendirdiği "akıllı........

© Akasyam