Grup dışına çıkan, kendi doğrularının peşine düşen birine neden tepki gösteririz?

Sıradanlığın dışına çıkanları neden tehdit gibi algılarız?

İki ayağı üzerinde duran, bağımsız düşünceyle ilerleyen insanlara karşı sessiz bir öfkemiz mi var?

Kendi iç yolculuğuna çıkmış, insanlık adına üretim yapanlara neden mesafeli dururuz?

Farklı düşünce pencerelerine sahip olanları dışlamak yerine neden onlardan öğrenmeyi denemeyiz?

İnsanları bilinçlendiren bir kitabı alkışlamak yerine neden onu yazanı küçümsemeye çalışırız?

Bir başkasının cesareti, bizim korkularımızı mı açığa çıkarır?

İşte bu anlar, insanın kendi iç sesiyle karşılaştığı, dürüstlükle yüzleştiği anlardır.

Çünkü bu tür durumlarda sadece başkasını değil, aslında kendimizi tartarız. Kendi üretimsizliğimiz, yetersizlik hissimiz ya da “Ben neden yapamadım?” serzenişimiz, başkasının ışığında görünür hâle gelir. Ve belki de bu yüzden o başarıyı alkışlamak yerine içine kapanır, görmezden gelir ya da küçümseriz…

İnsan olmak, başkasını alkışlayabildiğimiz an mı başlıyor gerçekten?

İnsanlık tarihi, bir yanıyla empatinin zaferi, diğer yanıyla da onun eksikliğinin trajedisiyle örülüdür.

Filozofların ve düşünürlerin binlerce yıldır üzerinde kafa yorduğu bir çelişki bu…

Bu anlarda yükselen o küçük rahatsızlık dalgası, Nietzsche'nin........

© Akasyam