İman meselesi es geçilecek, yok sayılacak bir mesele değildir. İman sahibi olanlar diğer insanlardan gördükleriyle farklıdırlar, yaptıklarıyla farklıdırlar, yaşam biçimleriyle farklıdırlar, sahip oldukları fikirler, ortaya koydukları hedefler açısından farklıdırlar.

O yüzden iman etmiş her insan İslam hukukunun kabul ettiği kural ve kaidelere tabi olmak zorundadır. İnanmayan insanları da İslam hukukuna tabi olmaya zorlamak da başka bir ifadeyle doğru bir yöntem olmayacaktır. Hristiyan, Yahudi, Budist ve Ateist olan insanlara İslam hukukunun gereklerini zorla uygulamaya çalışmanın yanlışlığını vurguladığımız gibi Hristiyan Avrupa hukukunu da Müslümanlara zoraki bir şekilde uygulamaya kalkışmanın da doğru olmadığını söylemek durumundayız. Bunu bu şekilde bellemek ve belletmek hepimiz için kaçınılmaz bir görevdir.

İslam hukuku insanların söz ve fiillerine göre hüküm verir. Hiç kimsenin kalbinde sakladığı düşüncesine göre karar vermez. Kalpte saklanan düşünce ve niyetin sorgusu Yüce Allah’a aittir ve bu sorgu ahiret yurdunda gerçekleşecektir. Ancak bir insan kâfir olduğunu söylemişse (içten içe iman etse bile) ona İslam hukukuna göre bir muamele uygulanamaz. Çünkü biz insanların iç âlemini bilemediğimiz gibi açarak kontrol etme gibi bir memuriyetimiz de yok.

Başka bir insan da mü’min olduğunu söylemişse (içten içe kâfir ya da münafık olsa dahi) ona da İslam hukukunun dışında başka bir hukuki kural uygulayamayız. Müslümana, Müslüman dememiz iman açısından son derece gerekli olduğu gibi ateistlere de “Allah’a inanmayan dinsiz” demek zorundayız.

Asıl olan kişinin ağzından çıkan sözlerdir, davranışlarıyla sergilediği fiillerdir, elleriyle alkışladığı durumlardır. Ölünce veya ölmeden önce kişi İslam hukukuna uygun bir muamele görmek istiyorsa sözlerine de fiillerine de düşüncelerine de dikkat etmek zorundadır. Yüce İslam dini kimselerin oyuncağı değildir. O yüzden bir insan öldüğünde sözleriyle ve fiilleriyle saldırdığı Yüce İslam........

© Akasyam