Çok eskilerden beri yazmayı düşündüğüm bir konu bu. Şimdiye kadar bir türlü nasip olmadı yazmak. Yeri ve zamanı geldiğinde çevremdeki insanlara bu minvalde anlatımlarım oldu. Ancak yazıya dökmek bugüne kaldı. Okuduğum bir hadis bu konudaki düşüncelerimi destekledi ve bana güç ve kuvvet verdi. Hemen herkesin farklı uygulamalara tevessül ettiği bir ortamda söylediklerinizin doğruluğu hakkında bazen tereddüt yaşayabilirsiniz. Ben de zaman zaman “Acaba” diyerek bazı tereddütler yaşadığımı itiraf etmek istiyorum. Ancak söz konusu hadis tereddütlerimin tamamını izale etti.

Konuya başlamadan evvel söz konusu hadisi zikretmek istiyorum. Hadis şu: Nafi (r.a.)’nin şöyle dediği rivayet edilmiştir. “İbn-i Ömer (r.a.)’in yanında bir adam aksırdı ve: “Elhamdülillah ve ‘s-Selamu ala Rasulillah. Allah’a hamd olsun. Selam Resulüllah (s.a.v)’ın üzerine olsun.” dedi. Bunun üzerine İbn-i Ömer (r.a.) şöyle dedi: “Ben de Allah’a hamd ediyor ve Resulüllah (s.a.v.)’a selam ediyorum, ancak burada değil. Resulüllah (s.a.v) bize aksırdığınızda: “Elhamdülillah ela külli hal” Her zamanda ve her zeminde Allah’a hamd olsun.” dememizi emretti.” (Müsned-i Haris, Nureddin El Haysemi, 801.)

Önemine binaen sizinle bu konuyu paylaşmak istiyorum. Birkaç mesele üzerinden açıklamalarda bulunacağım. Ancak siz buna benzer diğer tüm konulara şamil kılabilirsiniz bu anlattıklarımı, hatta şamil kılmanız gerekiyor da diyebilirim.

Müslümanlar olarak olması gerektiği gibi anlamıyoruz dinimizi, ibadetlerimizi, rivayetlerimizi. Bu konuda inkar edilemez büyük bir sorunsalın içinde kıvranıp duruyoruz.

Peygamber Efendimiz (s.a.v.)’in anlattıkları ile yetinmiyoruz. Sahabenin yaptıklarını ve dile getirdiklerini gözlerimizin önüne getirmiyoruz. Var olan rivayetler yeterli gelmiyor bize.........

© Akasyam