Günlük yaşamın koşuşturması çoğu zaman bizi yorduğunu düşündüğümüz ayrıntılarla doludur: aceleyle yetiştiğimiz işler, bitmek bilmeyen sorumluluklar, kalabalıklar, sesler, hesaplar…

Fakat insan en çok, dışarıdaki kalabalıktan değil, kendi içindeki gürültüden yorulur. O gürültüyü çoğu zaman büyüten ise etrafımızdaki anlayışsızlıkla yapılan tartışmalardır.

Anlaşılmamanın yarattığı bir ağırlık vardır; görünmez ama insanın omuzlarına çöker. Bir insanla konuşurken, onun sizi dinlemediğini fark ettiğiniz an, ruhunuzun içinde bir kapı kapanır. O kapı kapandığında artık konuşmak için değil, kendinizi savunmak için cümle kurmaya başlarsınız.

İşte tam da o anda tartışma başlamış olur. Karşı tarafın anlamaya niyeti yoksa, kelimeler yalnızca boşluğa çarparak geri döner. Bu geri dönüşler zamanla yıpratır insanı. Çünkü her anlamsız tartışma, zihnin enerjisinden biraz daha eksiltir.

İnsanı en çok tüketen şey, bir hakikati anlatmakta ısrar etmektir. Karşınızdaki kişi duymuyorsa, en berrak cümleler bile boşa gider. Bazı insanlar dinlemek için........

© Akasyam