"Güzeli bilen biri yanlışa, kötüye ve çirkine tahammül edemez..." der, Dücane Cündioğlu.

Karakter hayat gibidir, tasarruf edilemez.

Yâ gereğini yapar doğru olan şekilde yansıtır, sarf edersiniz ya da israf. Bunun ortası yoktur.

Bunun dışına çıkmaya çalıştığınızda iç huzursuzluk ve bunun sonucunda karakterden ödün vermek kaçınılmazdır. Bu da zaten israfın katmerlisidir.

Önceki yazımızda kaldığımız yerden devam edelim..

Temel yaradılış kodlarımızda içgüdüsel olarak bize öğretilenlerin dışına çıkma güdüsü mevcuttur. İnsan, önceki neslin maddesel ve ruhsal aktarımlarının gerçekliği içerisinde; içinde bulunduğu fiziksel, sosyal, psikolojik, coğrafi ve benzeri her türlü sınırı zorlama güdüsüyle hayatını devam ettiren bir varlıktır. Yetişkinliğe, olgunluğa; fakat kabiliyetle olgunlaşmaya, yenilikleri keşfetme merakına düşen insanlar bu gün kullandığımız veyahut yarınlarda kullanacağımız yöntemlerin yeniliklerin kâşifi olarak hayatlarımızda yer edinirler.

Bu insanların taşıdığı keşfetme yönü insanın temel kodlarında olan risk alma güdüsünün bir yansımasıdır.

Risk alıp harekete geçen, cesaret ile korka korka hareket eden bir varlık olarak, insanın bilmesi gereken bir nokta var: “Cesaret insana çok önemli bir şey için verildi. Bu da insanın konfor alanından çıkmasını sağlamak!” Konfor sadece rahat olduğumuz alan değildir. Konfor; konumu, sınırı, verdiği ve razı olunan hazzı belli olan deneyimlenmiş rutinsel işaretlerin tümüdür. Oto pilot ağırlıklı olarak dürtüsel beyin katmanlarının hükümranlığı altında olduğu için de eğer üzerinde kafa yormazsak, o rutin alışkanlıkların pençesinden........

© Akasyam