Gündemin birinci maddesi, doğal olarak, Abdullah Öcalan’ın PKK’ya yaptığı ‘silah bırakma’ ve kendini feshetme çağrısı. Bu, şüphesiz önemli bir çağrı ama ne kadar önemli olduğu, bir dönüm noktası olup olmadığı önümüzdeki aylarda, hatta belki yıllarda belli olacak. Başka hususlara değinmeden önce, eşyanın tabiatı gereği olan ama yorumlar sırasında genellikle unutuluyormuş gibi görünen bir noktayı tespit etmek isterim. “Silahı bırakın” çağrısının muhatabı, dolayısıyla silahı bırakacak olanlar, tabiidir ki silahın sahipleridir. Sizin, benim söyleyeceklerimiz yorum, analiz veya tahmin olabilir. Daha spesifik biçimde söylemek gerekirse, dışarıdan bakanlar kendi değerlendirmelerine göre “Silah bırakmanın koşulları yetersiz” diyebilirler ama son kertede karar, silahı tutanlarındır. Bize ‘az’ görünen onlara ‘yeterli’ gelebilir; bize ‘kabul edilemez’ gelen onlara ‘makul’ gelebilir veya tam tersi.

Bu yazıda, Öcalan’ın açıklamasının kapsamlı bir analizinden ziyade ‘silah bırakma’ meselesi üzerinde durmak istiyorum. (Sadece şu kadarını söyleyeyim ki metindeki kimi ifadeler insana “Öcalan’ın tecridi sandığımızdan da sıkıymış” dedirtecek derecede sahadaki gerçeklikten kopuk.) Elbette, silahların bırakılması her zaman nihai hedef olmalıdır. Silahla yaşamanın kendisi daimî bir amaç olamaz, olmamalı. Eşyanın tabiatına aykırı. Gelgelelim, ‘silah bırakma’ öncesiyle sonrasıyla bir plana, projeye, takvime dâhil edilmediği zaman tek başına çok manalı değil, nihai hedefe ulaşması da zor. Öyle bir plan-takvim-proje var mı, henüz bilmiyoruz ama bu kadar açık ve bariz bir husus, belli bir takvim veya süre temelinde muhataplar tarafından konuşulmadıysa henüz ortada hiçbir şey yok demektir. Bu, “Kervan yolda düzülür” diyerek çıkılacak bir yol değil.

Böyle bir planın kapsaması ve cevaplaması gereken pek çok soru var. Örneğin, ‘silah bırakma’ pratikte neye tekabül edecek? Sonuçta binlerce kişiden bahsediyoruz. Bunlar, ne yaparlarsa silahlarını bırakmış olacaklar? Silahlarını imha mı edecekler, Türkiye........

© Agos