İtalya’da Starbucks olmaması birkaç sene öncesine kadar bir realite olup, pek çok Türkün ve başka milletten insanın ilgisini çeken otantik bir durumdu. Peki neden yoktu bu ‘kahve cennetinde’ Starbucks? Ortada efsaneler dolaşıyordu. Vatan-millet sevdalısı bir iş adamının bu ‘emperyalist’ firmanın İtalya’daki haklarını satın alarak tek bir dükkan bile açtırmama fedakârlığını gösterdiğine dair bir rivayet bile vardı. Ama ne böyle bir adam vardı, ne de İtalya’da Starbucks olmaması ebediyete kadar sürecek bir durumdu. En sonunda yarımadanın dünyaya açılan penceresi Milano’da birkaç Starbucks açıldı ve buradaki hücreden kademe kademe çizmenin her tarafına yayılmaya başladı.

Yine de İtalya’da her köşe başında bir Starbucks görmek, Amerika, Fransa ve Türkiye’nin aksine ‘henüz’ mümkün değil. Bu durumun hem İtalya’da memnun ettiği, hem de dünyanın geri kalanında İtalyanlara bu yüzden gıpta eden insanlar mevcut. Bu gıptanın ardında gelenekçi/muhafazakâr motivasyonlar olabileceği gibi, solcu/emekçi motivasyonlar da olabiliyor. İlk grup ‘yerel’ veya ‘milli’ kültürün korunması açısından Starbucks’sızlığı bir kazanım olarak görürken, ikinci grup, ekmeğinin peşindeki ‘küçük esnaf’ olan yerel kafelerin ‘Amerikan emperyalizmi’ tarafından fethedilemiyor olmasından memnuniyet duyuyor. Yani birbirinden en uzak görünen siyasi-ideolojik çizgiler, konu Starbucks (veya Celal........

© ABC Gazetesi