Atatürk’ü anmak bir tür ritueldir. O öldüğünden beri her sene ısrarla sürdürülen, siyasi cereyanların önüne geçemediği, kaçınılması mümkün olmayan bir ritüel. Elbette aynı duyguyu memleketteki her ferdin paylaştığını söyleyemeyiz. Atatürk’ü saygı ve sevgiyle yâd eden herkes de birebir aynı nedenlerle yâd etmez. İdeolojileri kadar Atatürk’leri de farklıdır. Belki de bu yüzden bu kadar geniş bir kesimin ‘kült nesnesi’ olmaya mukadder olmuştur. Bu durumu yabancılara anlatmak kolay değildir. Ama her ülkenin kendine has ‘delilikleri’ olur. Fransızlar hâlâ ülkelerini kana bulamış bir ihtilali milli sembol olarak tutarlar, çünkü ulusal mitler de din gibidir. Akıl sır ermez.

En başa dönersek, Türkiye Cumhuriyeti travmatik bir dönemin ürünüdür. Kurtuluş Savaşı ‘imparatorluk elden gidiyor’ korkusunun başa geldiği çok zor zamanların sonunda, küllerinden........

© ABC Gazetesi