Derler ki; yaradılışın ilk gününde Tanrı ışığı yaratır; bunun iyi olduğunun ayrımına varır. Işığı karanlıktan ayırır, ışığa “gün”, karanlığa “gece” adını verir.

Yunan söylencebiliminde ışık karanlığın düşmanı değil çocuğudur. Karanlık kendini çoğaltmak için dünyaya ışığı gönderir.

Işık devinim durumundaki karanlığın da adıdır.

Işık, karanlığı aydınlatır; karanlık ise ışığın olmadığı yerdir. Ancak ışık, karanlıkta kaybolmaz.

Elbette insan karanlığı da sever; gece karanlıktır, uyku için de gereksinimdir diye algılar. Gecenin karanlıkla duygusal bir bağlantısı da vardır.

***

Işık ve karanlık… İkisi de birbirine karşıt. İkisi de birbirine ters.

Zaman içinde gelişen insan aklı, bilimle değerlenen somut olgular, yaşamsal değerler, insanın ışıkla, aydınlıkla karanlığın çizgisini belirler.

Söylencesel masalların ötesinde aydınlığı, ışığı ayrı tutar, konumlandırır, karanlığın kötümser, karamsar, kötülük varlığıyla eşleştirir.

Işık işlevsel, karanlık edilgendir. Işığın, aydınlığın kapısı umuda, sevgiye, güzelliğe, duruluğa açıktır. Karanlık karamsar, kötümser, korkulu, kuşkulu bir eylemliliği imler.

***

Türkiye’nin aydınlık yüzünü........

© 9 Eylül Gazetesi