Şu son birkaç yıl içinde sanat, yazın, basın, kültür, bilim alanından yitirdiklerimizi saymaya kalksam, sanırım köşem dolar taşar!
Ben de tanıdığım, dost olduğum, söyleştiğim, sofraları paylaştığım, sanat etkinliklerinde, izlencelerde birlikte yer aldığım şair, yazar dostlarımın “ölü ozanlar, yazarlar derneğine” üye olmalarına dayanamıyorum arık!
Yahu durun ne aceleniz var diyorum… Daha yazacağınız, üreteceğiniz, paylaşacağınız o kadar çok şey var ki diyorum…
Söz dinlemiyorlar ki! Sanki bizi aldatıp sonsuzluklar evrenine bir yıldız gibi kayıveriyorlar yaramazlar!
Yeter yeter diye çığlık atasım geliyor!

***
Bu kez “sözü, şiiri, dostluğu, rengi demlediğimiz” Bedri Karayağmurlar’ı da ansızın öte yakanın renk ve şiir evrenine uğurladık! İçimizde kor ateşler bırakara…
O da yazmanın, sanat yapmanın yaşamak olduğuna inanıyordu.
“Gerçek, ne şiirden üstündür ne de resimden. Şiir de resim de gerçeğin kendisidir.” diyordu. Bir ressamdı, renklerin içinde yepyeni dünyalar yaratıyordu; ama şiirde yeni söylemler geliştirmenin bilimde yeni buluşmalar yapmaktan zor olduğunu da vurguluyordu.
“Resim çalışmayı, şiir, öykü, sanat yazıları, denemeler yazmayı, yaşama biçimi olarak algılıyorum.........

© 9 Eylül Gazetesi