Japon mühendislik mektepleri, Osmanlı döneminde kurulan Mühendishane-i Bahrî-i Hümâyun’dan (bugünkü İTÜ, 1773) yaklaşık yüz yıl sonra, 1868’deki “Meiji Restorasyonu” sürecinde açıldı. Bu dönem, Japonya’nın sadece siyasal değil, eğitim ve üretim yapısında da köklü bir dönüşüm başlattı. Öğrencilerin okulda geçirdiği süre arttı, mühendislik eğitimi kurumsallaştı ve ülke çapında bir “bilimle kalkınma” anlayışı doğdu.

Ancak Japonlar sanayileşmeyi Batı’dan birebir kopyalayarak değil, teknolojiyi kendi koşullarına uyarlayarak gerçekleştirdiler. Dışarıdan gelen yenilikleri yerli üretim süzgecinden geçirmeden iç pazara sokmadılar. Buhar gücüne dayalı kazanlarda el gücüyle çalışan sistemler geliştirmeleri, 19. yüzyıl Japon emeğinin yapısına uyum arayışının tipik bir örneğidir. Yani Japonya, teknolojiyi taklit etmedi; onu yeniden üretti.

Bugün İstanbul Boğazı’nın altından geçen Avrasya Tüneli, Japon mühendisliği açısından da bir dönüm noktasıydı: Dünyada ilk deniz tabanı tüp geçidi olarak yapılan bu proje, Japon mühendisliğinin “uyarlama ve uygulama” becerisinin somut örneklerinden biri haline geldi.

VERİMLİLİK VE KUR İSTİKRARI

Japonya uzun yıllar boyunca, ihracatına destek olmak amacıyla Japon Yeni’nin değerini düşük tutmaya çalıştı, ancak asıl istikrarı sağlayan unsur, teknolojik gelişmeyle gelen yüksek verimlilik düzeyiydi. Japon ekonomisinin temelini, teknolojiye dayalı üretim ve........

© 12punto