Toplumları bir arada tutan sanatta heykeller, edebiyatta şiirler, sosyal yaşamda çeşitli merasimler vardır. Londra’da çeşitli alanlardaki anıtların İngilizlerin çeşitli muzafferiyetleri temsil eden tarihsel görüntüler olduğu anlatılır. Kadınlar günü ya da 1 Mayıs emekçiler günü gibi toplumsal anmalar da örtülü baskı ve yüceltme mekanizmalarıyla toplumları bir arada tutan sosyal şenlikler olarak görülür, daha doğrusu gösterilir.

1 Mayıs kutlamalarına döndüğümüzde, ilk saptanması gerekenin, hemen hemen her böylesi kutlamanın ya da anmanın zaman içinde yinelenmesiyle hissedilen değerinin gerilediğidir. Nitekim her dönem anmada yaşanan duygu ve coşku tedricen silinir, anma programları biraz da anlamsız ve ilgisiz bir merasime dönüşebilir. Bu düşünce ile 1 Mayıs kutlamalarına baktığımızda, pek fark edilmese bile, tiyatro simgesi gibi, gülen yüzlerin arkasında ağlayan gözlerin bulunduğu bir gerçektir. Zira her yıl mutadan kutlanan 1 Mayıs günü emekçiler neyi kutlamaktadır? Emekçi olarak, üretimlerini mi, üretimlerine yabancılaşmalarını mı, yoksa patronların kendileri üzerinde uyguladığı sömürüyü mü kutlamaktadırlar? Aynı durum ücret konusunda da geçerlidir; emekçiler asgari ücrete, asgari ücretin patron-devlet tarafından belirlenmesine itiraz ederken neden farkında olmazlar ki, asgari ücret üzerinde pazarlık yapmak, emekçi hakkından, üretimlerinin gerçek karşılığı ücretten vazgeçmektir.

Bu konuyu biraz açmak gerekir. Bir kere, “emekçi” ifadesi kullanıldığında, Marx’ın fevkalade isabetle sözünü ettiği gibi, “emekçi” lafı, bir insanı değil, bir insanın çalışmak amacıyla sermaye sahibine sattığı belirli zaman........

© 12punto