Suriye’de en çok kazanan tarafın İsrail, en fazla kaybeden tarafın İran olduğu iyice açığa çıktı. Açığa çıkan bir şey daha var, o da dış politikanın, iç siyasetteki ihtiyaçlar için yapıldığında, er ya da geç ölçek, bir başka ifadeyle kapasite sınırlarını zorladığı.

Somut örnek verelim. PKK terör örgütünün Suriye uzantısı PYD – YPG terör örgütünün, ABD ve İsrail’in açık desteğiyle Suriye’de eriştiği güç, edindiği imtiyazlar, kopardığı ödünler ve son olarak Kamışlı’daki konferansta Suriye için federal bir model istemesi, Suriye’nin geleceğine ilişkin iyimser olanları hayli endişelendirdi. Oysa Suriye’de Baas iktidarı çöktükten, Esad Rusya’ya kaçtıktan sonra, ne hayaller kuranlar vardı…

Türkiye’yi yeni Osmanlıcı politikalarla genişletmekten, Irak’ın ve Suriye’nin Kürtleriyle birleşerek büyütmekten, Türk – Kürt – Arap devleti olarak nüfusumuzu artırmaktan ve Ortadoğu’daki nüfuzumuzu pekiştirmekten bahsedenler, şimdi dış politikanın acı ve acımasız gerçekleriyle yüzleşiyorlar, bir kez daha.

Oysa bu kesimlere göre, eksik kalan, tamamlanamayan Misak-ı Milli hayata geçiyordu. Osmanlı toprakları, Türkiye’nin oluyordu.

Hatırlayalım, Stratejik Derinlik tezinin ve kitabının müellifi, eski dışişleri bakanlarından, eski başbakanlardan Ahmet........

© 12punto