Hayat boyu yaşadığımız acılar, stres ve sıkıntılar, çektiğimiz ekonomik ve sosyal yoksunluklar ruhumuzu ve bedenimizi farklı biçimlerde yaralarken, bizde bıraktığı tahribat nazarında tükenmişliğimizi de hızlandırıyor. Tükene tükene azala azala sürdürüyoruz yaşamımızı. Enerjimiz tükeniyor, moral değerlerimiz, gücümüz azalıyor, bizi ayakta tutan organlarımız zarar görüyor ve son demde yetemiyoruz hayatta kalmaya: ölüyoruz.

Bu yanıyla çoğu zaman ölüm bir süreç aslında. Bir anda ölmüyor insan. Sonu görüyoruz ama sona giden süreci hesaba katmıyoruz. Faillerle mi yüzleşmek istemiyoruz acaba? Kim bilir, belki de öyledir.

Resmi kayıtlara göre Hz.Ali Kufe’de 62 yaşındayken Harici Abdurrahman b. Mülcem tarafından öldürüldü. Siyasi/dini bir cinayetti bu. Olay anında Mülcem vardı ama olaylara giden süreçte yalnızca o mu bulunuyordu düşünmek lazım. Hançeri tutan Mülcem’di ama hançeri hazırlayan, hançerin bügünlere gelmesine vesilen olan, Ali’yi “düşmanların” ortasına atan, düşmanlarını çoğaltan Mülcem değildi, onu çok iyi biliyoruz. O halde konuyu biraz daha açalım, görünen faile değil gösterilmek istenmeyen tarihe dönelim.

Çocukluğundan beri yanında olduğu, kalbi bir imanla bağlandığı İslam Peygamberi’ni yakından tanıyordu Ali. Nasıl tanımasın, ailesi yokluk yaşadığı için bir dönemler onun evinde kaldı. O kadar yakındılar. Ondan sebep babası annesi iman etmemişken Ali iman etti, Peygambere bağlılığı bildirdi. Onu kaybettiğinde 32 yaşındaydı. Halifelik tartışmaları başlamışken o Peygamberin cenaze işleriyle ilgileniyordu. Neticede önce Ebu Bekir, sonra Ömer sonra da Osman halife oldu. Açık söylemek gerekirse bu 25 yıl boyunca iktidara uzak kaldı, yapılan “seçimlerden” hoşnut değildi, belki içinde fırtınalar kopuyordu ama dışarıya ses vermedi Ali. Tarihten biliyoruz bir ganimet Müslümanları vardı, ki kalpleri henüz İslam’a ısınmamıştı, bir de Ali’ler vardı. Dahası ganimet Müslümanları gittikçe güçleniyor, başka bir “din” yorumunu kadrolarıyla birlikte inşa........

© 12punto