Yaptıklarımız az geliyor, daha fazlasını yapmak için düşünüyoruz. Nefes almaya, konuşmaya, yürümeye ve yaşamaya devam ediyoruz. Ama kolay olmuyor. “Gençler konuşmuyor, eyleme geçmiyor, yerinden bile kalkmıyor” diyoruz, ama harekete geçtiklerinde de önlerine geçip engel oluyoruz.Bu işte bir terslik var. Nereden tutsak elimizde kalıyor.

Tek taraflı bakınca ters gelir, tek boyutlu düşününce doğruya ulaşamayız. Tek bildiğim şu: Sadece kendi gibi düşünenlerle olmak istersek, ilerleme olmaz, sevgi olmaz, saygı olmaz. Hep diyoruz ya, “bilgelik yaşla gelir” diye — gelmiyor.

Bayram, hepimiz için düşünme ve tartma zamanı oldu. Bazen durmak iyidir; düşünmek için, sakinleşmek için, konuşmak için, bir daha düşünmek için. Yanlıştan dönmek, tekrar başlamak için. Bayram, sevdiklerinle, ailenle, dostlarla birlikte ise güzeldir. Ama sevdiklerin yanında değilse, iyi şartlarda değilse, o bayram bayram gibi gelmez. Bilgelik her yerde: Odada, evde, mahallede, okulda, işte. Her yaşta, her kuşakta.

Ama biz yükseldikçe, üst pozisyonlara çıktıkça, büyük arabalara bindikçe tek karar verici olarak kendimizi görmeye başlıyoruz. Kendimizi beğeniyoruz. Ve bilgeliğin, ortak aklın her yaşta, her başta olduğunu unutuyoruz. Gençleri beğenmiyoruz, kolay işleri veriyoruz. Sürekli test ediyoruz. Yaptıkları iyi işlerde bile küçük kusurlar bulup kırmızı kalemlerle üstünü çiziyoruz, zorluyoruz. Bizden iyi olmasınlar diye, bizim önümüze geçmesinler diye sahnedeki mikrofonu kısıyoruz, karar toplantılarına almıyoruz.

Fikirlerini sormuyoruz. Biz sormadan söylediklerinde “Burada işler böyle yürümez, odana git ve sus” diyoruz. “Bu iş sana göre değil” diyerek gelecekte atacakları adımların önünü kesiyoruz. Ve sorunu gençlerde arıyoruz. Her yerde bunu anlatıyoruz. “Gençler bizim gibi çalışkan değil, bizim gibi atak değil, doğru yolda değiller.” “Bu gençlere mi bırakacağız geleceği?” Gençleri fikirlerinden, işlerinden, ülkelerinden soğutuyoruz. Oysa asıl merak eden, sorgulayan, ileri taşıyan, ve........

© 10 Haber