10 Mayıs, Berlin

Bir haftayı geçen bir süredir Berlin’deyim. Uzun yıllar Basel’de yaşadıktan ve on dört sene önce İstanbul’a geri döndükten sonra ilk defa, bir turist olarak değil de, tekrar bir şehre yerleşmek üzere olan biri gibi dolaşıyorum bir şehri. İstanbul olmayan bir şehri.

İsteğim burada bir terapi merkezi açmak ve İstanbul’la Berlin arasında gidip geldiğim bir hayat sürmek. Ne zamana kadar mı? Bilmiyorum doğrusu. Bir gün başka bir şey isteyip, gücüm de olursa, o isteğimi hayata geçirene kadar.

Kısa bir süre sonra, sanırım, hayata geçirebileceğim planımı. Hatta gelecek hafta bir ev bile bakacağım. Biraz ürkmüyor değilim. Bu yaştan sonra böyle bir hareketliliği kaldırabilir miyim, emin de değilim aslında. Bir yandan, neredeyse yaşadığım mahalleden dışarı çıkmadan yaşarken, öte yandan aralarında binlerce kilometre olan iki şehir arasında gidip gelmeye karar veriyorum. Verdim. Üzerinde çok da düşünmek istemiyorum aslında. Düşünmemek ve ama yaşamak istiyorum.

Türkiye’nin aklıma, duygularıma, hayata bakışıma basan, baskı kuran hali bir kaçıp kurtulma hissi yaratıyor bende. Öte yandan, kaçıp kurtulma şansına sahip olmam bir miktar suçluluk duygusu da doğuruyor. Bunu yapabilecek durumda olmayan ve kendilerine dayatılan hayatı yaşamak dışında hiçbir şansları olmayan milyonlar var ülkede. Ve ben sanki bu insanlara ihanet ediyormuşum ve bencilce kendimi düşünüyormuşum gibi bir hisse kapılıyorum arada. Ama bu yaştan sonra aktif bir mücadele içinde olabileceğimi de sanmıyorum. Okumak istediğim kitaplar, izlemek istediğim filmler, yaşamak istediğim heyecanlar var daha ve benim önümdeki yıllar sayılı. Kaybedecek zamanım yok ve bir seçim yapmak zorundayım.

İlker (Canıkligil) çıktı sonunda. Elbette davası devam ediyor.

Örneğin İlker; davası sürerken büyük ihtimalle yurtdışı yasağı da söz konusudur. Zaten vize bile almakta zorlandığımız bu dünyada bir de kendi ülkesinin yönetimi tarafından yasaklı duruma düştü İlker ve aslında ne için? Eleştiri olarak yazmıyorum........

© 10 Haber